Kłaniam się nisko. Wzięło mnie na wspomnienia i wędrówki w czasie. Ostatnio zastanawiałem się kiedy zaczęła się moja przygoda z hamburgerami. Trochę wysiłku mnie to kosztowało, nie powiem. Trzydzieści lat na karku to sporo czasu, a musiałem sięgać w pamięci do lat spędzonych w podstawówce. Na początku lat 90′ w Polsce dopiero pojawiały się znane marki z zachodu, nie było jeszcze biedronek, lidli i innych wielkich sieciówek. Większość produktów z ameryki kojarzyły mi się z Peweksem, albo paczką nadesłaną od rodziny z USA. Jedyny „fast-food” na podwórku to była bułka z kotletem mielonym albo schaboszczakiem, często jedzony w pośpiechu, żeby kumple nie uciekli grać w piłkę beze mnie. Zamiast pepsi piło się czerwoną oranżadę albo wodę sodową z dystrybutora. Takie właśnie było moje dzieciństwo.
Pierwszego hamburgera zjadłem, gdy miałem osiem albo dziewięć lat, w katowickim McDonaldzie na ulicy Stawowej. Był to 1996 rok (o Matko! 22 lata temu!). Co szamałem? Nieśmiertelnego cheeseburgera, który nic się nie zmienił na przestrzeni wszystkich lat. Dla mnie było coś nowego. Smakowało rewelacyjnie. Moja mama dziwiła się, jak może smakować kawałek bułki z cienkim, wysuszonym kotletem i sosem. Dodam, że na tamte lata nie było to wcale takie tanie, a oferta była uboga. W maku wylądowałem w nagrodę za dzielną postawę u stomatologa, udało mi się dzielnie znieść wyrywanie mleczaka.
W kolejnych latach „fast foodowe” firmy otwierały nowe lokale. Lokalne rekiny biznesu otwierały pierwsze budy z chamskimi burgerami. Co kryje się pod tą niezwykłą nazwą? Chamski burger to nic innego niż nadmuchana buła z kotletem zawierającym prawie że, skład parówki z mięsa wieprzowego albo drobiowego (i nie były to mięso z szynki). Jako młodzieniec zafascynowany amerykańską kulturą, byłem podatny na te „wynalazki”. Dobrze, że przemiana materii była 1000 razy lepsza niż teraz. Uczty w maku była wyłącznie związane z celebrowaniem jakichkolwiek sukcesów czy wydarzeń. Zazwyczaj były to kogoś urodziny albo wypad na szkolną wycieczkę do kina z pit-stopem na maka. Z perspektywy czasu współczuję pracownikom serwującym frytki, kiedy wpadła chmara wygłodniałych dzieci.
Następnym etapem rozwoju mojej świadomości gastronomicznej był wyjazd na wakacje nad polskie morze z rodzicami i siostrą (2002 rok). Po drodze do Karwi, zajechaliśmy do McDriva. Po wszamaniu Big Maca, chwyciłem zajawkę na tworzenie własnych burgerowych propozycji. Przez kilka kolejnych godzin podróży wypełniłem wszystkie kartki notesu. Pomysły były egzotyczne, nawet Gessler nie powstydziłaby się tamtych połączeń smakowych. Nie wiedziałem, że zamiast gry na parkietach NBA będę dążyć do food trucka z burgerami.
Tym nieco przydługim wstępem, chciałbym zaproponować nowy cykl na stronach blogu, który zwie się ZNANE i LUBIANE. Poddam analizie bestselery gastronomicznych sieciówek, a następnie przygotuję domowy odpowiednik.
Na pierwszy ogień poszedł kultowy Big Mac, który produkowany jest od 1963 roku. Składa się z trzech warstw bułki, dwóch wołowych kotletów oraz szatkowanej salaty lodowej, pikli i posiekanej w drobną kosteczkę cebuli. Tajemnicą poliszynela w Big Macu jest autorski sos. Ponoć recepturę sosu zna kilka osób na świecie. Właśnie nad tym elementem układanki, miałem największy problem. Czy udało mi się stworzyć godnego rywala dla Big Maca? Co tak naprawdę skrywa w sobie piętrowy hamburger? Tego wszystkiego dowiesz się w filmiku.
Życzę miłego seansu !
Piona !
BIG MAC vs. DOMOWY BIG MAC
kalorie: 509 – 488 kcl*
węglowodany: 42,9 – 35,1 g
tłuszcze: 26 – 22,5 g
białko: 27 – 33,7 g
cena: 9,10 – 6,07 zł
WYNIK: 0-5 → WYGRAŁ DOMOWY BIG MAC
* kryterium brane pod uwagę to wersja „fit”. Im mniej kalorii, węglowodanów i tłuszczy tym lepiej. Niższa cena oraz większa ilość białka dodatkowe punkty.
Składnik:
- 160 g antrykotu
- 2 maślane bułki
- 2 plasterki sera topionego
- pikle
- cebula
- sałata lodowa
- 2 łyżki majonezu
- 1 łyżeczka ketchupu
- sól
- pieprz
Proces twórczy:
Zapraszam do obejrzenia filmiku. Krok po kroku przedstawiony jest proces twórczy:
